De algemene ledenvergadering werd op dinsdag 27 augustus op fantastische wijze afgesloten: Hans Rexwinkel werd onder daverend applaus van de aanwezige leden tot erelid van de schaakvereniging De Kameleon benoemd. Voorzitter Joost Pöpping memoreerde de verdiensten van Hans voor de vereniging en de schaaksport in het algemeen. Niet alleen zijn bestuurlijke vaardigheden werden voor het voetlicht gehaald, maar Joost ging ook in op de sociale houding die Hans altijd heeft. Voor een ieder een bemoedigend woord - natuurlijk is dat laatste niet genoeg voor een erelidmaatschap, daarom op een rijtje de verdiensten van Hans: 1997: Ten tijde van de fusie tussen De Raadsheer uit Silvolde en Regina uit Gaanderen was Hans voorzitter van die laatste club. Uit hoofde van die functie heeft hij zich volledig ingezet om de nieuwe vereniging van de grond te krijgen en daarmee de schaaksport te behouden voor onze regio. 1997 - ongeveer 2010 was Hans secretaris + wedstrijdleider van De Kameleon. Gezien het feit dat het afgelopen jaar in het kader van het 15-jarig bestaan stond, leek het het bestuur niet meer dan terecht om Hans voor al zijn inspanningen te eren met het erelidmaatschap.

Niks ni’js onder de zon, maor now wette wi’j ut zeker. ’t Is un klup met kapsonens die ut heel hoog in de bol hemmen. Schaken op stand was ut beleid van ut ni’je bestuur. “Ut ni’je bestuur?” zal de buutenstaonder zich afvroagen, ut olde de’j ut toch bes? Jaowel, heel bes zellufs maor ze wazzen te olderwets en dat past niet bi’j un dienamiese klup wat un schaakvereniging now eenmaol is. Toen den eersten uut Dörrekum zich met de kont in ut bestuur hat gedrei’jd wier de koep al veurbereid en jao heur, nog gin jaor wieter en al de boeren (zo wödt ut volk dat niet uut Dörrekum kum deur die stadsen genuumd) wazzen op un zietspoor gemannevreerd. De kale töafeltjes van de breeje school wieren ingeruild veur ut pluusje van de Rooje Leeuw. Bezuunegen nuumen ze dat want now mossen ze niet meer helemaols naor uit pannekoekenhuus in Westendorp ri’jen veur de dineetjes van nao de bestuursvegaderingen. En daor zitten ze dan in ut zakkenduuster. Das op zich niet zo slim want ut nivo is zo lèèg dat de meesten ut veschil niet wetten tussen un wit en un zwat peerd. Laot staon tussen een peerd en un ezel. ‘He’j dan niks posetiefs te melden i’j olde zoerproem’ zei Diene miene vrouw toen de dit gelèzen had. Jaowel zeit ik, der bunt un paar ni’jen bi’jgekommen en a’j ut mien vraogt lieken mien dat gin vekeerden. Maor daor zöw ut de volgende keer wel aover hemmen. Bennad van den Stikken Dre’j

Zo af en toe valt er weer iets in je e-mailbus, dinsdag kreeg ik de jaarlijkse oproep voor de jaarvergadering toegestuurd. Verrek, dacht ik, is het alweer zover? En ja, het was alweer zover. Het schaakseizoen staat weer voor de deur. Met dit mooie zomerweer denk ik niet aan schaken, dus het viel me rauw op mijn dak. Hoewel ik altijd een schaakbord op het dressoir heb staan, heb ik er de laatste anderhalf jaar niet veel naar gekeken. En dat is toch zonde, want ondanks alle verhalen die de ronde doen, is schaken best een leuk spel/sport. Ik bedoel dat er over schakers allerlei verhalen de ronde doen, de meeste schakers zouden ernstige gedragsafwijkingen vertonen en vaak zijn ze sociaal onderontwikkeld. Ik heb enig onderzoek gedaan en wat blijkt? Het klopt niet! In het algemeen kun je stellen dat de meeste schakers vrij normaal zijn.  Helaas geldt dit dan weer niet voor de Kameleon, op onze leden zijn al die vooroordelen wel van toepassing. Jammer, maar het is niet anders. Gelukkig kunnen  "mensen zoals wij"  terecht bij een vereniging en dwalen we niet doelloos door de stad en plunderen we vuilnisbakken. Wij kunnen terecht bij de Kameleon en worden daar door lotgenoten opgevangen. Op deze manier wordt voorkomen dat we nog verder afglijden. Ik zal er dinsdag weer zijn, met vernieuwde energie ga ik proberen om de Chrissen Stahn, de Tommen Huijink en de Joosten Pöpping te verslaan, maar wat veel belangrijker is, dat is de wetenschap dat ik een avond lang in goed gezelschap ben. En dat is tegenwoordig ook wat waard!

De derde en laatste partij van de vierkamp leverde ook de derde nul op. Murw geslagen na de eerste 2 partijen, miste hij in de opening een kleine finesse en kon hij direct zijn Dame inleveren.Hij kon al opgeven terwijl alle andere partijen eigenlijk nog beginnen moesten, het was weer eens op een fiasco uitgelopen. Waarom ook moest hij nou zo nodig mee doen aan zo'n toernooi? Een aantal weken geleden zat hij 's avonds plots weer met een openingenboekje op de bank.Op de vraag van zijn vriendin wat hij van plan was, antwoordde hij eerst nog ontwijkend. Later kwam het bord er weer bij en werden enkele oude varianten weer onder het stof vandaan gehaald. Die ene variant van het Koningsgambiet, had hij daar niet ooit Raymond van Gessel mee aan het wankelen gebracht? Daar zou hij misschien ook nu nog mee kunnen scoren, want wie speelt er tegenwoordig nog Koningsgambiet? Op zijn manier probeerde hij zich voor te bereiden, zelfs de fiets werd weer van stal gehaald. Conditie kon ook nog een rol spelen immers. Na de eerste partij, die hij verloor, was zijn moreel nog ongebroken. Hij had zich taai en zelfs vindingrijk verdedigd, Zijn tegenstander gaf hem daarvoor nog complimenten! Na de tweede partij sloeg zijn stemming om, hij had gewonnen gestaan, maar in het eindspel ging er iets helemaal verkeerd. Een clubgenoot die kwam kijken, kreeg de stelling voor gezet. "Kijk als ik hier dit speel, win ik een stuk. Stom, maar ik heb het niet gezien." Toen zijn clubgenoot antwoordde dat zwart daarna met Pxg4 zijn Dame zou winnen, had hij alle stukken van het bord geveegd, er stond toch iets niet goed. Maar goed dat hij met de fiets was gegaan, had hij mooi een uurtje de tijd om af te koelen en alle frustratie van zich af te fietsen. Schaken dat kon hij vroeger best goed, was hij niet ooit kampioen van de Osbo geweest? Weliswaar 2e klasse, maar toch kampioen. Waar was dat allemaal gebleven, was het verdampd? Wanhopig op zoek naar de vorm van vroeger toen alles hem aan leek te waaien. Nu verloor hij al van kinderen en bejaarden. Hij schudde zijn hoofd en terwijl hij koers zette richting Doetinchem ging achter hem de zon langzaam onder.